Voorwoord

‘Hoe kun je weten dat je leven ‘klaar’ is?

Laat iedereen die het onderwerp ‘doodgaan’ – euthanasie, zelfdoding, en zelfmoord – intrigeert of zelfs beangstigend vindt, zich de wens doen uitspreken dat dit onderwerp in een breder verband ter discussie wordt gesteld; dat een ieder nadien beseft dat het (vroegtijdig) ‘doodgaan’ – het doodsmoment – hoe dan ook een onderdeel is van het levensproces; van de Heen- en Terugreis van de ziel is. Maar, dat er ook rekening gehouden moet worden met eventuele mogelijke gevolgen van een vroegtijdige, ‘geforceerde’ dood. Een vroegtijdige dood kan in houden dat het Huis aan de Overkant nog niet ‘klaar’ is.

1.0 Wat is euthanasie?

‘Opzettelijke levensbeëindiging’

Euthanasie of goede dood, milde dood of genadedood, verwijst naar handelingen die sterven zonder veel lijden van een andere persoon bevorderen. Volgens Van Dale betekent euthanasie ‘het op eigen verzoek bespoedigen van de dood of ter dood brengen van hevig lijdende, ongeneeslijke zieken’. In de meeste gevallen gaat het om het handelen van een arts dat tot doel heeft het leven van een patiënt  - op diens uitdrukkelijk en aanhoudend verzoek – te beëindigen. Het gaat dus over opzettelijke levensbeëindiging bij uitzichtloos en ondraaglijk lijden door toediening van bepaalde medicamenten door een arts. Euthanasie is altijd uit vrije wil.

Bij euthanasie wordt de patiënt eerst in coma gebracht door het toedienen van een krachtig barbituraat [1]. Daarna wordt een spierverslappend middel [2] toegediend waardoor de ademhaling stopt. Door het zuurstoftekort in de hersenen overlijdt de persoon vervolgens binnen enkele seconden.

Veelal wordt om euthanasie gevraagd in de eindfase van een terminale ziekte, bijvoorbeeld bij kanker of alzheimer, maar ook ondraaglijk psychisch lijden valt binnen de criteria van de wet.

Beëindiging van uitzichtloos en ondraaglijk lijden; lijdenbeëindiging

[1] Barbituraat: voor personen tot 150 kilo 2 gram thiopenal of 1 gram propofol
[2] In Nederland zijn de huidige keuzes hiervoor cisatracurium (30mg), atracurium (100mg) of rocuronium (150mg)

2.0 Begripsverklaring

In de Nederlandse Wet wordt euthanasie helder omschreven. De term wordt ook wel voor begrippen met verschillende betekenissen gebruikt.

1. Het bieden van geestelijke en lichamelijke verlichting bij het sterven door levensverkorting.
2. Hulp bij het sterven mét levensverkorting
3. Het veroorzaken van de dood al of niet op verzoek van de betrokkene
4. Het beëindigen van ‘waardeloos’ geacht leven.

Toch wordt er een onderscheid gemaakt tussen actieve euthanasie en passieve euthanasie. Bij actieve euthanasie wordt een dodelijk middel toegediend; bij passieve euthanasie wordt afgezien van verdere behandeling bij een terminale patiënt. Dit is feitelijk geen euthanasie maar het wordt abstinentiebeleid genoemd, wat behoort tot het normaal medisch handelen.

• Voorbeeld is het staken of niet uitvoeren van een behandeling op verzoek van de patiënt, zodat het leven van de patiënt niet kunstmatig wordt verlengd; stoppen met het toedienen van medicijnen en/ of voedsel via het infuus of het uitschakelen van bepaalde apparatuur die de patiënt in leven houdt.

Een onderscheid dat ook wel wordt gemaakt, is dat tussen direct euthanasie en indirect euthanasie. Bij direct euthanasie wordt een middel toegediend met de bedoeling om te doden; bij indirect wordt er een middel toegediend om de pijn te bestrijden, wat onbedoeld maar wel bewust geaccepteerd neveneffect heeft dat de patiënt (eerder dan anders) komt te overlijden.

3.0 Feiten en cijfers in denken over doodgaan

Bijna 75% van de Nederlandse bevolking wil thuis sterven; dat lukt slechts in 30% van de sterfgevallen. [IVA, 2005]

Levensbeëindiging op verzoek is in Nederland strafbaar, tenzij een arts zich houdt aan de zorgvuldigheidseisen die in de wet zijn opgenomen. Euthanasie kan alleen door een arts worden uitgevoerd als deze ervan overtuigd is, dat er sprake is van uitzichtloos en ondraaglijk lijden en de patiënt een vrijwillig en weloverwogen verzoek heeft gedaan. Arts en patiënt kunnen tot de keuze voor euthanasie komen als ze ervan overtuigd zijn dat er voor de situatie géén redelijke andere oplossing is. Ook moet ten minste één andere, onafhankelijke arts tot die conclusie komen. In de euthanasiewet kun je verder lezen hoe het juridisch precies in elkaar zit.

FCEE Euthanasie [verslag 2016]  heeft veel aandacht besteed aan de aard van de ernstige en ongeneeslijke aandoeningen die aan de basis lagen van een verzoek tot euthanasie en de goedkeuring daarvan. De Commissie heeft het initiatief genomen om de diagnoses van de voorbije twee jaar in te delen volgens de ICD—10-CM-codes [International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems] opgesteld door de Wereld Gezondheid Organisatie [WHO]. Die indeling heeft het onder andere mogelijk gemaakt een nieuwe groep patiënten te identificeren, namelijk zij die euthanasie vragen omwille van ernstige medische complicaties.

In de periode 2014-2015 werden 3950 aangiftes ontvangen; registratiedocumenten in Nederland. Dit is een maandelijks gemiddelde van 165 aangiftes. In 63% van de gevallen werd euthanasie bij de patiënten tussen de 40 en 79 jaar, in 36% van de gevallen was de patiënt ouder dan 79 jaar. In 44% van de gevallen werd de euthanasie bij de patiënt thuis uitgevoerd, in 42% in het ziekenhuis en in 13% van de gevallen in het rustoord of in het rust- en verzorgingstehuis.
In 85% van de gevallen was de arts van oordeel, dat de patiënt binnen afzienbare tijd zou zijn overleden. In 67 gevallen werd euthanasie uitgevoerd bij patiënten die niet meer bij bewustzijn waren en die een wilsverklaring hadden opgesteld. In 99,8% van de gevallen werd euthanasie medisch correct uitgevoerd en in 0,2 %  werd er contact opgenomen met de artsen in kwestie om meer toelichting te krijgen over de techniek die werd gebruikt. In 75% van de aangiftes werden onmiddellijk goedgekeurd en in 25% van de gevallen heeft de Commissie meer informatie gevraagd.

Twee derde van alle euthanasieverzoeken wordt door de arts afgewezen.

In circa driekwart van de gevallen van euthanasie wordt toegepast of de behandeling wordt gestaakt, wordt het leven van de zieke met minder dan een week bekort, bij een kwart met slechts enkele dagen. Slechts in circa 20% van de gevallen wordt iemands leven met meer dan een week bekort! Euthanasie wordt vaak (te) laat aangevraagd. Een groot deel van de mensen die euthanasie aanvragen, sterft voordat de procedure is afgerond. 

4.0 Denken over doodgaan

Nederlanders die wel nadenken over de laatste levensfase vinden dit de belangrijkste onderwerpen:

1. Helderheid van geest
2. Lichamelijke gesteldheid
3. Omgang met familie en vrienden
4. Mogelijkheden om nog van het leven te genieten
5. Mogelijkheden om met waardigheid te kunnen leven
6. Zelfstandigheid en/ of zelf regie houden
7. Praten over doodgaan.

Slechts één op de vijf mensen praat wel eens over doodgaan. De helft van de mensen zegt dat niemand in zijn of haar omgeving weet wat zijn/ haar wensen zijn in de laatste levensfase. Een derde van de mensen vindt het belangrijk om de wensen voor het overlijden vast te leggen. Ruim 80% van mensen zoekt niet naar informatie over de mogelijkheden in de laatste levensfase; als het levenseinde inzicht is!

5.0 Wensen op het sterfbed

Ruim een derde van de Nederlanders vindt het belangrijk om van te voren na te denken over hun wensen in de laatste levensfase. Tegelijkertijd zegt ruim 80% van de Nederlanders dat ze nog niet weten wat ze willen. Waarbij mannen het beter weten dan vrouwen, ouderen beter weten dan jongeren. Het liefst willen Nederlanders dit:

1. Zoveel mogelijk tijd doorbrengen met dierbaren
2. In een rustige omgeving sterven
3. Zo lang mogelijk thuis blijven

Ruim de helft van de Nederlanders die afgelopen jaar een naaste hebben verloren, was helemaal niet op de hoogte van de wensen van de overledene. Een derde was gedeeltelijk op de hoogte en slechts 13% wist precies wat de wensen van zijn/ haar dierbare waren in de laatste levensfase. [1]

[1] De cijfers zijn afkomstig uit een onderzoek van TNS Nipo (2008)

6.0 Ethische aspecten

‘Een immorele daad’

Het morele vraagstuk over de geoorloofdheid van legalisering en uitvoering van euthanasie is een belangrijk onderwerp binnen de bio-ethiek! Bepaalde organisaties protesteren wereldwijd tegen wetten die vormen van euthanasie toelaten. De meeste tegenstanders hangen een zgn. sancty-of-life ethiek (‘heiligheid van het leven’) aan. Ze ageren tegen euthanasie op ethische, filosofische en religieuze gronden. De tegenstanders zien het als een immorele daad als de mens zichzelf van het leven berooft of laat beroven. Hoewel in een beperkt aantal landen, zoals België en Nederland, de meerderheid van de bevolkingsvoorstander is van het legaliseren van actieve euthanasie onder vorm van het veroorzaken van de dood al of niet op verzoek van de betrokkene, wordt er binnen het jodendom, islam en het christendom kritiek geuit op deze wetten of zelfs niet eens toegestaan.

De Rooms-katholieke Kerk beschouwt een handeling die op zich of qua intentie de dood bewerkt of een verzuim dat hetzelfde bewerkt teneinde de pijn weg te nemen, als een moord en een misdaad tegen het leven. Ze beschouwt het recht op leven vanaf de conceptie tot aan het natuurlijke einde één van de fundamentele mensenrechten.
De Katholieke Kerk veroorlooft daarentegen het gebruik van pijnstillende middelen om het lijden van een stervende te verlichten, zelfs als dit het leven verkort, zolang de dood noch als doel noch als middel beoogd wordt. Ze verwerpt tevens therapeutische ‘hardnekkigheid’ – therapeutische betrokkenheid - bij het levenseinde.[1]
De bisschoppen van de Belgische Kerkprovincie publiceerden op 16 mei 2002 een gezamenlijke verklaring waarin euthanasie afgekeurd wordt en palliatieve zorg als alternatief voor het opzettelijk doden naar voren wordt gebracht. Volgens een studie uit 2008 van de Vrije Universiteit van Brussel zijn euthanasie en palliatieve zorg in België niet antagonistisch (‘tegenstanders’), maar wederzijds versterkend geweest.

Eén van de kernargumenten die tegenstanders van euthanasie aanbrengen tegen wetten die euthanasie legaliseren, is het feit dat volgens hen de waarde en de waardigheid van een mens door deze wetten niet langer gebonden is aan het basisfeit dat hij bestaat, maar aan wat genoemd wordt de kwaliteit van zijn leven. Tegenstanders argumenteren ook dat de legalisering van euthanasie een wettelijke vrijgeleide kan inhouden voor hulp bij zelfdoding en dat de methodes die gebruikt worden in de palliatieve zorg dermate gevorderd zijn dat bijna niemand nog in ondraaglijke pijn hoeft te leven.

[1] Nieuwsbrieven ‘Exorcisme en ’t Vaticaan’ - deel I t/m V - 2018

7.0 Het Bijbelse geloof en euthanasie

‘God is de Enige die over het leven en de dood mag beslissen’
‘De Bijbel noemt het doodslag, hoe hopeloos het leven ook is’

Wat staat er in de Bijbel over euthanasie?

De stelling binnen de christelijke kerken is dat het leven, door God gegeven, heilig is en daarom altijd beschermd moet worden!
In het christendom zijn er veel verschillende meningen over euthanasie. De argumenten tegen euthanasie komen veelal uit de Bijbel. Het belangrijkste argument dat de tegenstanders van euthanasie hebben is ‘Gij zult niet doden’ [Ex. 20:13]; het zesde gebod van de Tien Geboden!
‘Voorzeker, Ik zal vergelding eisen voor uw bloed, voor uw levens. Van de hand van de mens, van de hand van ieders broeder, zal Ik vergelding eisen voor het leven van de mens’. [Gen. 9:5] Het gaat hier om het verbod om opzettelijk te doden. En de tegenstanders van euthanasie vinden juist dat er wel degelijk sprake is van ‘opzettelijk levensbeëindigend handelen’. Het is verkeerd om in te grijpen in het ‘natuurlijk proces van sterven’. Bijbelgetrouwe christen kan, zal en mag daarom op geen enkele wijze meewerken aan de voorbereiding en uitvoering van euthanasie. Maar hoe bepaalt een christen zijn standpunt? Gods Geboden opvolgen, of Gods Woord bewaren?

1. God blies ons levensadem in en ons leven ligt in Zijn hand
   
   Deuteronomium 32:39: ‘Zie het toch in: ik ben de enige, naast mij is er geen andere god. Ik laat sterven, ik geef leven, ik sla wonden en ik genees. Wanneer ik mijn macht laat gelden is er niemand die redding bieden kan’.
   
   Jeremia 29:11: ‘Luister wat de God zegt in de Bijbel: ‘Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de HEER. Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk: ik zal je een hoopvolle toekomst geven’.
   
   
2. God heeft ons geschapen naar Zijn evenbeeld
   
   Genesis 1:26-27: ‘God schiep de mens als zijn evenbeeld’.
   
   1 Korintiërs 6:19-20: ‘Of weet u niet dat uw lichaam een tempel is van de heilige Geest, die in u woont en die u ontvangen hebt van God, en weet u niet dat u niet van uzelf bent? U bent gekocht en betaald, dus bewijs God eer met uw lichaam’.
   
   
3. God stelt de doodstraf op het doden van een mens
   
   Exodus 20:13: ‘Pleeg geen moord’.  
   
   
4. God heeft een groot plan voor ons leven. Gods plan is voor leven, niet dood.
   
   Jeremia 29:11: ‘Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de Heer. Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk; Ik zal je een hoopvolle toekomst geven’.
   
   1 Cor. 6:19-20: ‘Of weet u niet dat uw lichaam een tempel; is van de heilige Geest, die in u woont en die u ontvangen hebt van God, en weet ui niet dat u niet van uzelf bent? U bent gekocht en betaald, dus bewijs God eer met uw lichaam’.
   
   God heeft een groot plan voor ons leven. God heeft ons naar zijn beeld geschapen (Gen. 1:26-27). Hij schiep ons met een doel en God heeft een specifiek plan in gedachte voor iedereen. Gods plan is voor leven, niet dood. De Bijbel leert dat zowel de lichamelijke en de geestelijke dood het gevolg is van onze zonde en ongehoorzaamheid aan God, maar daar staat tegenover, eeuwig leven. Het loon van zonde is de dood, maar het geschenk van God is het eeuwig leven in Christus Jezus, onze Heer (Rom. 6:23). Het leven behoort aan God toe. Het is niet aan ons eigen leven te nemen of het leven van iemand anders.
   

Een bijkomend aspect wat ook voor bijbelgetrouwe christen moeilijk te verteren is, is de voorwaarde waaronder euthanasie mag worden toegepast, namelijk het uitzichtloos lijden! Wanneer een patiënt zich in Gods handen borgen weet, mag er het uitzicht zijn op een eeuwig hemelse toekomst; het eeuwig leven in het Hemelrijk. Met andere woorden het lijden mag volgens de christenen niet worden verkort, omdat Jezus ook niet wegliep voor het lijden aan het kruis. Het vooruitzicht van een eeuwig leven kan dan bepaald niet uitzichtloos genoemd worden.
Heeft een patiënt dit perspectief niet, of omdat hij het bestaan van God niet erkent, of doordat hij zich bewust is van de afwezigheid van het ‘zaligmakend geloof’, dan is het aannemelijk dat voor de patiënt de periode ná het aardse lijden nog veel ondragelijker zal zijn. De patiënt zal dan de straf ondergaan die God voor hem of haar in gedachte heeft, aldus het kerkelijke geloof.

Euthanasie is de menselijke manier om de autoriteit van God over te nemen!

[Johannes 10:10] en [Joh. 8:44] waarin Jezus zegt: ‘Ik ben gekomen om hun het leven te geven in al zijn volheid’ [Joh. 10:10] en [Joh. 8:44] zegt dat ‘de satan een moordenaar is en de vader der leugen’. De wanhoopgevoelens die kunnen leiden tot zelfdoding, zelfmoord of euthanasie worden veroorzaakt door de leugens van satan. Hij stelt de mens zelfmoord als een mogelijke oplossing voor, maar in feite is dit de weg naar de eeuwige dood. Satan is erop uit om ons geluk en levensvreugde te stelen. Uiteindelijk wil hij ons het leven onmogelijk maken en ons in de armen van de dood drijven. Jezus leerde dat de dood en de vernietiging het werk van de ‘dief’ Satan zijn. Jezus zei: ’Een dief komt alleen om te roven, te slachten en te vernietigen, maar ….. Ik ben gekomen om hun het leven te geven in al zijn volheid’. [Joh. 10:10]
Een kind van God heeft de aandacht in eerste plaats gericht op Jezus Christus en wat er na de dood komt. Jezus zegt: ‘Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, wie Mijn woord hoort en Hem gelooft, Die Mij gezonde heeft, heeft eeuwig leven en komt niet in het oordeel, want hij is overgegaan uit de dood in het leven’. [Joh. 5, 24]  ‘Wij houden onze ogen immers niet gericht op de dingen die men ziet, maar op de dingen die men niet ziet; want de dingen die men ziet, zijn van het ogenblik, maar de dingen die men niet ziet, zijn eeuwig’. [2 Kor. 4:18] ‘Het leven is mij Christus en het sterven gewin’. [Fil. 1:212]
Met andere woorden een volgeling van Jezus Christus verlangt er naar een getuige van Hem te zijn. Het kan een getuigenis van de hoop die in ons is,  zijn door af te zien van levensrekkende behandelingen en de natuurlijke dood te accepteren. Maar het is ‘onze begeerte, dat ieder uwer dezelfde ijver blijve betonen tot de verwezenlijking der hoop tot het einde toe’. [Hebr. 6:11]

De dood is een natuurlijke gebeurtenis. Soms staat God toe dat een mens lang moet lijden, voordat de dood intreedt. Soms wordt het lijden van de mens verkort. Vaak wordt het doel van God duidelijk gemaakt door het lijden. ‘Wees goeds moeds in tijd van voorspoed, maar denk op de kwade dag: ook deze heeft God gemaakt evenzeer als die’.  [Prediker 7:14]. We weten dat de lichamelijke dood onvermijdelijk is [Psalm 89:48; Hebreeën 9:27], maar alleen God is soeverein over wanneer en hoe de dood van een mens plaats vindt. Job getuigt in [Job 30:23]: ‘Ja, ik weet: Gij voert mij ten dode, naar de verzamelplaats van al wat leeft’. [Prediker 8:8] verkondigt: ‘Geen mens heeft macht over de wind om hem tegen te houden, en niemand heeft macht over de dag des doods’. God heeft het laatste woord over de dood’. (zie ook 1 Korintiërs 15:26; 54-56; Hebreeën 2:9, 14-15; Openbaringen 21:4]. 

7.1 Een Bijbelse interpretatie?

De Bijbelse visie is dus, dat euthanasie de menselijke manier is om de autoriteit van God over te nemen! Daarom zal geen christen (arts, mens of persoon) de verantwoordelijkheid op zich willen nemen om een patiënt moedwillig in euthanasie-situatie te doen geraken.

Wie is dan de mens, dat hij zich als God zelf zou mogen opstellen en beschikken over de beslissingsbevoegdheid over leven en dood? Heeft de maakbaarheid van het bestaan heeft gefaald? Wie heeft er volgens jou dan in werkelijkheid ‘gefaald’? God of de mens?
Maar het frappante is, dat in de Bijbel nooit de dood als ‘oplossing’ voor lijden is gepropagandeerd. Want wanneer Jezus tijdens zijn wandeling op aarde mensen ontmoette die lichamelijk dan wel psychisch lijden, heeft hij altijd voor hen genezing gezocht. [Nieuwbrief ‘Jezus geneeswijze modelleren’ - deel II, Okt. 2016] Zelfs in die gevallen waarin iemand dood was, heeft hij hem weer tot leven gewekt. Dit illustreert duidelijk het belang dat door Jezus aan het leven wordt gehecht.

8.0 Waarom moest Jezus zo zwaar lijden?

Jezus en euthanasie: ‘Het lijden mag niet verkort worden, omdat Jezus ook niet wegliep voor het lijden aan het kruis’. 
‘Het uitzichtloos lijden? Verantwoord? Zinvol?’

Het Bijbels antwoord met betrekking tot Jezus’ lijden kan aan de hand van verschillende Bijbelteksten worden ‘verdedigd’.

Bijvoorbeeld [Jesaja 52:14] verkondigt: ‘Zoals hij velen deed huiveren – zo gruwelijk, zo onmenselijk was zijn aanblik, zijn uiterlijk had niets meer van een mens’.  
Jezus leed enorm tijdens de berechtingen, de folteringen en de kruisiging [Matth. 27; Marcus 15, Lucas 23, Johannes 19]. Hoe zwaar zijn lichamelijke lijden ook was, dit was niets in vergelijking met het geestelijke lijden dat hij onderging [2 Korintiërs 5:21]: ‘God heeft hem die de zonde niet kende voor ons één gemaakt met de zonde, zodat wij door hem rechtvaardig voor God konden worden’.

Jezus droeg het gewicht van de zonden van de hele wereld [1 Johannes 2:2]. Vanwege die zonden riep Jezus uit: ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt u mij verlaten?’  [Mattheüs 27:46]. Hoe gruwelijk het lichamelijke lijden van Jezus dus ook was, het was niets in vergelijking met de last van onze zonden die Hij droeg - en de dood die Hij stierf voor onze zonden [Romeinen 5:8].

8.1 Jezus, het beloofde Verzoeningsoffer (?)

‘Want God had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft’. [Johannes 3:16]

‘Jezus is voor onze zonden gestorven’[Heidelbergse catechismus]

De zonde is sterk verweven met de religieuze betekenis van schuld; het begaan van een misstap! Want volgens het christelijke geloof leeft ieder mens (!), sinds de zondeval, van ‘nature’ in zonde. De mens wordt vanwege de zondeval beschouwd als een wezen met een zondige natuur en heeft daardoor een zekere hang naar het plegen van zonden. ‘Je kunt het niet laten; het zit diep in je’.
De zonde én de zondige staat van de mens heeft volgens de christelijke, (traditionele) geloofsleer een scheiding tussen God en de mensheid teweeg gebracht! Uiteindelijke leidt de zonde daarom naar een zekere, ongewisse dood. Zouden we letterlijk de inhoudelijke betekenis volgen van datgene wat de Bijbel verkondigt, dan is de dood de ‘straf van God’ die de mens verdient voor haar zonden!
Maar als ‘verzoenend’ gebaar richting de mensheid wordt ons geleerd, dat: ‘de vergeving van zonden kan alléén plaatsvinden door Gods Zoon, door Jezus Christus te aanvaarden als Enige Redder en Verlosser’. Diep gelovige christenen geloven 110 procent in het ‘zondeoffer’ of het ‘verzoeningsoffer-Jezus’.

Is Jezus gestorven tot verzoening van onze zonden? 
Was Jezus het gelofte-offer? Heeft Jezus daarom zo geleden aan het kruis?

Maar tot nu toe hebben we nooit iets anders gehoord! Hoe is men ooit op die gedachte gekomen? Heeft Jezus, dat zelf gezegd?[1]. Hebben ooggetuigen dat uit zijn mond opgetekend?
Niet als we Jezus zelf mogen geloven. Uit zijn gelijkenissen van ‘de verloren zoon’ [Luc 15:11-32], ‘de verloren schapen’ en ‘de verdwenen penning’  [Luc. 15: 1-10] blijkt heel duidelijk dat God zo liefdevol, zo vergevingsgezind, zo onbevooroordeeld is, dat Hij géén eisen en géén voorwaarden aan ons stelt. Dat er géén ‘bloed- of zondeoffers’ nodig zijn om Hem gunstig te stemmen. Welnee, zegt Jezus, zo is de Vader niet. ‘Hij houdt je niet tegen als je je van hem afwendt. Maar als je vroeg of laat besluit om toch naar hem terug te keren om ‘thuis’ te komen, zal je met open armen worden ontvangen. God accepteert iedereen, hoe ‘fout’ hij of zij in het verleden ook heeft geleefd’.

[1] De ware boodschap van Jezus is helaas in een onontwarbare kluwen van dogma’s en theorieën verloren gegaan. Die dogma’s en theorieën hebben barrières opgeworpen die verhinderen dat mensen geen zicht krijgen op de ware kern van Jezus’ boodschap. De godsdienstijveraars willen ons doen geloven, dat wij ‘minderwaardige schepselen’ zijn, behoeftes hebben en evenzo moeten lijden als Jezus. Hierdoor blijven ontelbare gelovigen ronddartelen (Het halleluja-effect) met ontelbare misvattingen over God en het leven.

9.0 De 'dood' of 'sterven'

'Wat gebeurt er nu als je dood gaat?' [1]

Denk je nu werkelijk dat je ophoudt te 'leven' als je dood gaat? Denk je heus dat je ophoudt te 'bestaan' en te scheppen, alleen omdat je dood bent? Denk je werkelijk dat de 'reis van de ziel' stopt, zodra het fysieke lichaam sterft? Denk je werkelijk dat ná de dood er niets meer is, dat er niets meer gebeurt?

Het 'dood-zijn'

Sommige mensen gaan ervan uit dat met de dood het lichaam én de geest komen te vervallen. Lichaam en geest komen echter niet te vervallen. Het lichaam verandert slechts van vorm, laat zijn meest compacte deel - het fysieke lichaam - achter, maar bewaart altijd zijn uiterlijk voorkomen. Het lichaam ondergaat een vormverandering; de energie van het lichaam - het etherisch of lichtend lichaam - zal met zijn uiterlijke verschijningsvorm meereizen naar het Hiernamaals. De kennis én de ervaringen van alle cellen zullen bewaard blijven en overgedragen worden aan het Hiernamaals.
De geest of het verstand (niet te verwarren met het brein) gaat ook mee, zich aansluitend bij de ziel en het etherisch lichaam om uiteindelijk als één energiemassa met drie dimensies of facetten te verschijnen in het Hiernamaals; het Rijk van het Absolute of Hemelrijk. De ziel, de geest en het (etherisch) lichaam worden aldaar getransformeerd tot één 'energieklont'. Je bent dus een vormveranderaar, zowel tijdens de 'heenreis' als de 'terugreis'!

Er is een ongelooflijke lichtheid; een toestand van volkomen vrijheid, vrede en gelukzaligheid; onbeperktheid is het juiste woord. Er is een bewustzijn van eenheid die tegelijk zegenrijk en subliem is. Het is onmogelijk voor de ziel om spijt te voelen over die verandering; het 'doodgaan'. Het is een terugkeer naar Huis! Dus het allereerste wat we goed moeten beseffen, is dat we eigenlijk nooit helemaal dood gaan, maar dat je terecht komt in het Bewustzijn van de Macrokosmos waar alleen Liefde heerst!

9.1 Het Collectieve Bewustzijn

In de eerste momenten van wat wij het Hiernamaals noemen, vind je het misschien juist moeilijk om je aan het Collectieve Bewustzijn over te geven, als je alles om je heen (wat je allemaal ongelijk lijkt) bekijkt. Dus zal je proberen aan je eigen individuele begrip vast te houden, of dat nou goed voor je is of niet. In het Hiernamaals hoef je je wat dat betreft geen zorgen te maken, want je zult onmiddellijk automatisch door wezens met een hoger bewustzijn omgeven worden, en door het Hogere Bewustzijn Zelf; God!
Toch kan het gebeuren dat je niet meteen weet dat je zo liefdevol opgenomen wordt; het kan zijn dat je dat niet meteen begrijpt. Daardoor zal het lijken alsof je van alles 'overkomt'; dat je de speelbal bent van één of ander lot van het moment. In werkelijkheid ervaar je het bewustzijn waarin je bij het sterven verkeerde.

Sommigen van ons hebben (hoge) verwachtingen zonder je daarvan bewust te zijn. Je hele leven heb je nagedacht over wat er ná de dood zou gebeuren, en wanneer je 'sterft' worden die gedachten manifest, en dan realiseer je je opeens wat je gedachten waren, dan maak je je gedachten op eens waar. En het zullen je sterkste gedachten (‘Ik ben een zondaar en ben niet waardig om Gods Liefde te ontvangen en ga dus naar de Hel’) zijn - de gedachte waar je je het meest aan vastgehouden hebt - die zoals altijd in het leven het hardste doorwerken!

Dus ……… eigenlijk ga je helemaal niet 'dood', maar je komt in het Bewustzijn van de Macrokosmos terecht, daar waar geen 'tijd' en 'ruimte', geen nu en dan, vroeger of later bestaat. Sterven is dus terugkeren naar het Bewustzijn van de Macrorealiteit! De macrorealiteit is niet meer dan een microrealiteit, die weer een klein deel is van een nog veel grotere realiteit. De dood is voor de ziel dan ook een glorieus moment, een prachtige ervaring. Nu kan de ziel naar haar natuurlijke, oorspronkelijke vorm terugkeren, naar haar normale toestand.

De dood bestaat dus niet! Als je zegt dat de dood bestaat, zeg je eigenlijk dat wij niet bestaan, want wij zij het Leven zelf. Als je zegt dat de dood niet bestaat, zeg je eigenlijk dat God niet bestaat, want God is Alles Wat Is en als alle dingen een verenigd geheel vormen (wat ze doen) en één ding zou sterven, dan sterven alle dingen. En dat zou betekenen dat God zou sterven. Als één ding sterft, sterft God. Dit kan natuurlijk niet het geval zijn. Weet daarom dit: de dood en God sluiten elkaar wederzijds uit. Ze kunnen onmogelijk naast elkaar bestaan.

[1] http://www.millennium-visie.org/site/index.php/nieuwsbrief/72-nieuwsbriefdecember-2009

10.0 Over het leven ná dit leven

Wat in het leven ná dit leven gebeurt, is zo buitengewoon dat je het niet kunt beschrijven in termen die voor ons te begrijpen zijn. Misschien ben je in de gelegenheid om eens te praten met mensen die een bijna-doodervaring hebben gehad. Zij zullen bevestigen wat zij hebben ervaren tijdens hun kortstondige reis. 
De ervaring over een leven ná dit leven kent namelijk een andere dimensie en tart letterlijk alle beschrijvingen met zulke beperkte middelen als woorden. Het volstaat om te zeggen, dat je de mogelijkheid zult hebben om je huidige leven - zonder pijn, vrees of oordeel - terug te zien, met als doel te beslissen over hoe je je voelt over je ervaring hier én hoe je je van hieruit verder wilt ontwikkelen.

In de tijd na je 'dood' kun je er ook voor kiezen om elke vraag die je ooit hebt gehad, beantwoord te krijgen, om vragen te stellen waarvan je het bestaan nooit vermoed had. Of je kunt ervoor kiezen om de Eenheid met |Al-Wat-Is| te ervaren. En je krijgt de kans om te besluiten wat je het volgende moment zijn, doen en hebben wilt. Wil jij terugkeren naar het lichaam dat je net verlaten hebt? Kies je ervoor nogmaals een menselijk leven te leiden, maar dan een ander leven? Kies je ervoor om op de plek in de 'geesteswereld' te blijven, op het niveau dat je dan ervaart? Wil je verder gaan, doorgaan met leren en ervaren? Kies je ervoor 'je identiteit te verliezen' en op te gaan in de Eenheid? 
Wat kies je? Wat kies je? Dát zal de vraag zijn, die God je stelt.

Wat er dus gebeurt als je sterft, is ........... dat je doorgaat met leven! Wanneer je sterft, houd je niet op te scheppen; te creëren. Denk je heus dat je ophoudt te scheppen, omdat je 'dood' bent? De reden waarom je niet ophoudt met scheppen wanneer je sterft, is dat je nooit sterft. Jij blijft eeuwig leven! Dus wat er met je gebeurt, is dat wat jij wilt dat er met je gebeurt. Niet meer en niet minder. Niet alleen in het lichaam (de ziel schept het leven op aarde in een fysieke vorm) schep je je eigen werkelijkheid, maar ook wanneer je daar 'los' van bent; los van het fysieke lichaam. Dat is wat er werkelijk met je gebeurt!

11.0 Wat is het effect van euthanasie op reïncarnatie?

‘Euthanasie kan schadelijk zijn voor het leven na de dood en voor een volgend leven’

De manier waarop je sterft heeft directe invloed op het leven na de dood en een volgend leven, aldus Hans Stolp [1]. Voortijdig sterven kan inhouden dat het ‘Huis aan de Overkant’ nog niet klaar is, zoals mensen die een bijna-dood-ervaring meemaakten wel te zien hebben gekregen. En, dát kan leed veroorzaken.
Sterf je daarentegen in harmonie, dan zet je als het ware zelf een laatste stap. De stap van innerlijke overgave; de stap van verlossing van ondragelijk fysieke en/ of geestelijke pijn; de ultieme stap van het ‘verlangen naar Goddelijke Liefde’; de stap om opnieuw het Collectieve Bewustzijn te mogen ervaren. Het gevoel van Eénheid ervaren; ‘wij allen zijn Eén! Je innerlijke of hogere zelf – je ziel – wenst niets anders dan alleen maar dat! Terugkeren Huiswaarts en opgenomen te worden in het Collectieve Bewustzijn!

11.1 Voelen of geloven

Mensen in een terminale fase – zij die ernstig ziek zijn en ondraaglijke pijn lijden -; voor hen is euthanasie bijna vanzelfsprekend als zij die innerlijke bereidheid, die drang naar Vrede en Liefde daadwerkelijk hebben gevoeld. Ja, zij die dit werkelijk hebben gevoeld; niet zij die dit geloven dat ‘het’ bestaat, maar zij die voelen! Op het moment van ‘overgaan’ vindt zij – het hogere zelf, de ziel – hoe dan ook het Pad naar de Overkant feilloos terug. Ze ‘wandelt’ onder begeleiding van ontelbare engelen en gidsen naar het goddelijke Licht; het Licht van Liefde, Vrede, Warmte en Gelukzaligheid.
Maar er zijn ook anderen ‘euthanasieplegers’ – bijvoorbeeld gevallen van zelfmoord, zelfdoding – die niet afhankelijk willen zijn en al in een vroeg stadium voor euthanasie, zelfdoding of zelfmoord kiezen. Bij hen gebeurt er iets opmerkelijks; ‘ze’ [dat wil zeggen; de geest, een sub-moleculair deel van de ziel, het hogere of innerlijke zelf] blijven als het ware ‘steken of hangen’ in de lagere geestelijke wereld; in een onmenselijk, grote energieveld dat dit planetair stelsel – ons universum, ons microkosmos - omhult, omdat ze géén weg vooruit hebben kunnen vinden naar de hogere geestelijke werelden. Ze hebben de tunnel naar het Licht niet gevonden, waardoor ze de energetisch banden met de aarde en de mensen (dierbaren) niet definitief hebben verbroken. Ze hebben geen enkel bewustzijn en benul van de wereld aan de Overkant. Ze dachten dat euthanasie een bevrijding zou zijn, maar de geest (let op: niet de ziel) staat plotseling naast het fysieke lichaam (is ‘uitgetreden’) en is niet meer in staat om actief te communiceren met de achtergeblevenen - de dierbare, geliefde personen - én met de ziel of het hogere zelf die reeds in het Hemelrijk vertoeft! Dat betekent plotsklap een immense leegte en enorm bedreigende situatie voor de ‘overledene’; de ‘zoekende’ naar het Licht! De geest zal als gevolg van deze traumatische ervaring (zelfmoord, zelfdoding, e.d.) voor onbepaalde tijd blijven dolen in de onzichtbare wereld van lagere geesten! En, op die manier wordt reïncarnatie een hachelijke zaak; bijna onmogelijk gemaakt!

11.1 Doodsangsten uitstaan?

De centrale vraag die zich bij euthanasie altijd afspeelt, is: ‘Hoe kun je weten dat je leven klaar is?’ ‘Is euthanasie dan dé oplossing voor een ‘milde dood’?

Mijn persoonlijke mening is, dat je in de eerste plaats niet moet afwachten tot het laatste moment; tot het moment dat je gaat sterven. Je zou tijdens het leven zelf al de kracht moeten opbrengen om het leven ‘los te laten’ in plaats van er door euthanasie, zelfdoding, zelfmoord losgescheurd te worden. Steeds in gedachte houdend, en wetende dat je het eeuwig leven hebt!
De levensopdracht is, dat je midden in het leven al aan het werk gaat met je zelf door je dagelijks af te vragen: ‘Waarvoor ben ik hier op aarde? Wat kan ik uit deze les – ik spreek liever van een levenservaring – leren, ondanks de vreselijk, ondraaglijke pijnen? Wat wil deze ondraaglijke pijnen mij ‘vertellen’? ‘Bestaat de dood werkelijk?’ ‘Heb ik het eeuwige leven?’
Gelukzaligheid, vrede en liefde – het hemels geluk -  kun je namelijk ook leren en ervaren tijdens het leven. Je kunt dit doen door onthechting of afstandelijkheid te bereiken, vóórdat je overlijdt door een dieper inzicht van zowel het leven als de dood.

De vragen zoals ‘Waarom overkomt mij dit?’, ‘Ik vind het niet eerlijk’ en ‘Euthanasie kan schadelijk zijn voor een volgend leven’ zullen ongetwijfeld vele malen door je hoofd schieten tijdens een langdurig ziekbed, maar het verdringt de kern van je wezenlijk bestaan. De reden van ons bestaan, ons leven hier op aarde. ’Wat is het doel van dit bestaan; van ons leven?’
De vraag of euthanasie of zelfdoding schadelijk kan zijn voor een volgend leven, kan ik met neen beantwoorden! Mits de ware toedracht van het vroegtijdig beëindigen van het leven bekend is en dat overeenstemt met de hartenwens van de ziel zelf; het innerlijke of hogere zelf. Alleen de ziel kan in alle omstandigheden het juiste antwoord geven, of een vroegtijdige dood dan wel gewenst of ongewenst is. Niet de geest; het verstand of de breinmassa! En juist daar ligt het grote dilemma bij vele onwetenden; artsen, verpleegkundige en therapeutische begeleiders en niet te vergeten wij als mens. Als wij een besluit hebben genomen om over te gaan tot euthanasie, zelfmoord of zelfdoding, hebben wij dan ‘contact’ – gevoelscontact - , gehad met ons innerlijke zelf, onze ziel? Of is het toch de geest (het verstand, het geheugen van alle lichaamscellen, niet alleen de breinmassa) die de uiteindelijke beslissing zelf maar heeft genomen! Mocht het zo zijn, dat er een besluit is genomen puur op basis van ratio, dan kan het zo zijn dat er toch een verkeerd besluit is genomen. De geest – een sub-moleculair deel van de ziel – kan voor onoverkomelijke problemen zorgen en kán uiteindelijk blijven dolen in een onzichtbare wereld, en dát kan weer leiden tot doodsangsten van een dolende geest.

[1] Van ziekenhuispastor tot engelendominee Hans Stolp (Leiden, 1942) groeide op in een gereformeerd milieu en studeerde theologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam.

12.0 Wat zegt God zelf over euthanasie?

'Is het verkeert wanneer een leven wordt bekort door ziekte? ‘Onbillijke’ dood? Is het de Wil van God?'

Het doel van het leven is niet God te behagen. Het doel van het leven is te weten en te herscheppen, |Wie-jij-Bent|. Door dat te doen behaag je God, en verheerlijk je Haar tegelijkertijd. Het is Gods Wil dat wij weten en ervaren |Wie-wij-Zijn|; |Wie-jij-bent|!

12.1 De innerlijke ‘strijd’ tussen ziel, geest en lichaam

'Je bent een drieledig wezen'

‘Euthanasie is iets wat in eerste instantie een keus is die door de geest wordt bepaald en niet de ziel; het hogere of innerlijke zelf! De ziel zal ten alle tijden het doodsmoment – het verlaten van het fysieke lichaam – zolang mogelijk uitstellen. Maar er komt een moment voor de ziel dat de situatie onhoudbaar is geworden. De ziel wordt gestremd in haar ontwikkeling en wordt daardoor onrustig. Zij – de ziel – kan de gedachte van de geest niet meer in het reine brengen. Zij heeft geen invloed meer op de gedachten van de geest.

In eerste instantie blijft het ten allen tijden een keus van de ziel die beslist over het wel of niet willen terugkeren naar God; het Rijk van het Absolute. Het Hemelse rijk waar alleen liefde, vrede en geluk heerst. Op het moment dat de ziel ervan overtuigd is – doordrongen is – van de gedachte dat aan- of bijsturing van de geest niet meer mogelijk is; dat de geest onwrikbaar haar standpunt blijft vasthouden, niet meer op andere gedachten te brengen is; niet meer bereid is om samen te werken met de ziel en het fysieke lichaam, dan neemt de ziel een besluit. Dit gebeurt vaak na ontelbare pogingen van de ziel om de drie-eenheid – ziel, geest en lichaam – in stand te houden.
Besef, dat het fysieke lichaam een unieke voertuig voor de ziel is om ervaringen op  te doen hier op aarde. Het besluit van een ziel om Huiswaarts te keren, wordt dan ook niet zomaar genomen. Het kan zelfs jaren een innerlijke strijd zijn tussen ziel en geest. Bij iedere negatieve gedachte van de geest, zal de ziel altijd proberen om een andere visie – een tegenbeeld -  te tonen in de hoop dat de geest op andere gedachte zal komen. Altijd is er samenspraak tussen ziel, aan de ene kant, geest en lichaam aan de andere kant.
In het geval van ondraaglijke geestelijke en lichamelijke pijnen heeft het lichaam aangegeven, dat ze niet meer in staat is om die pijnen te verdragen. Het is dus – in zo’n geval – dat het lichaam deze signalen afgeeft aan de geest. Het lichaam oppert al vele jaren dat het zinloos is om zo verder te leven. Het fysieke lichaam legt de drie-eenheid zulke beperkingen op dat groei-ontwikkelingen uiteindelijk niet meer mogelijk zijn. De gedachten worden steeds meer geconfronteerd met de bepalende signalen van het fysieke lichaam, dat in wezen zegt; ‘ik kan niet meer’.  Dit is een soort éénrichtingsverkeer van een permanente stroom aan signalen van het fysieke lichaam, dat zegt: ‘ik stop er mee, ik kan niet meer’. Uiteindelijk neemt de geest deze onophoudelijk informatiestroom van gedachten over als een feit en presenteert dat aan de ziel. Op dat moment ontstaat er een onwrikbare overtuiging zo in de trant van: ‘Ik kan niet meer’. ’Het is over en uit
De ziel die in eerste instantie dit lichaam heeft gekozen, neemt het aanbod van signalen van het fysieke lichaam – in eerste instantie – in overweging. De ziel kijkt naar mogelijke oplossingen; zelfgenezing komt aanbod, maar ook zelfdoding. De ziel overlegt met haar gidsen, zelfs met God wat ze in haar specifieke situatie het beste kan doen. De ziel – na overleg met Boven – bekijkt ook wat voor gevolgen het heeft voor haar directe omgeving. Voor haar broers, zussen, vader, moeder, oom, tante, vrienden en kennissen. Ook daar wordt naar gekeken. De ziel krijgt als het ware een totaal plaatje gepresenteerd, voordat ze een definitief besluit neemt. En, dat gebeurt natuurlijk in alle gevallen bij  ‘het verlaten van het fysieke lichaam’; wanneer de ziel besluit Huiswaarts te keren.
Zodra de ziel – uit vrije wil, zonder inmenging van God – een definitief besluit heeft genomen, dan is de ziel opgelucht en keert definitief Huiswaarts. Ze verlaat het fysieke lichaam snel en is blij en opgelucht’. 

12.2 Het doods-moment

Mensen met een bijna-doods-ervaring geloven niet dat ze echt dood geweest zijn; ze hebben niet ervaren dood te zijn. Integendeel, zij voelen zich vol leven en dat schept verwarring.
Misschien ziet het Zelf – de ziel – het lichaam liggen, in elkaar gedoken, bewegingsloos, maar het Zelf beweegt zich opeens vrij door de ruimte. Het ervaart letterlijk dat het dwars door de kamer vliegt, en dan opeens dat het de hele ruimte vult. En zodra het zich een bepaald zichtpunt wenst, ervaart het op eens daar te zijn.
Als de ziel zich afvraagt; ‘Goh, waarom ligt mijn lichaam zo stil?’, merkt ze dat ze zich daar bevindt, vlak boven het lichaam, en dat ze de bewegingsloosheid nieuwsgierig gadeslaat. Als er iemand de kamer binnenkomt en de ziel denkt: ‘Wie is dat?’, dan bevindt ze zich direct pal voor of naast die persoon. Zo merkt de ziel heel snel dat ze zich overal naar toe kan bewegen met de snelheid van haar gedachten. De ziel wordt overmand door een gevoel van vrijheid en lichtheid, en meestal kost het haar wel enige tijd om er aan te wennen dat ze met elke gedachte heen en weer vliegt.

Als de persoon kinderen had en de ziel denkt aan die kinderen, dan bevindt ze zich direct bij hen, waar ze ook mogen zijn. Zo leert de ziel dat ze niet alleen overal gaan kan waar ze wil – met de snelheid van haar gedachten – maar dat ze ook op twee plaatsen tegelijk kan zijn. Of op drie plaatsen. Of vijf! Zij kan zonder problemen en zonder in de war te raken op al die plaatsen tegelijk bestaan, toeschouwen, en activiteiten ondernemen. En dan kan zij zich weer ‘samenvoegen’ naar een enkele plaats terugkeren, gewoon door zich daar op in te stellen.

In het leven hierna herinnert de ziel zich wat goed geweest zou zijn om zich al tijdens dit leven te herinneren, namelijk dat alles veroorzaak wordt door gedachten en dat gebeurtenissen het resultaat zijn van intenties.

12.3 Zelfmoord, zelfdoding is immoreel?

‘Legalisering van euthanasie’

De huidige opvattingen inzake de beëindiging van je eigen leven komt er op neer dat het ‘niet oké’ is om zoiets te doen. Ook houden velen van ons er nog steeds aan vast dat het ‘niet oké’ is om anderen bij te staan die hun leven wensen te beëindigen. In beide gevallen zeggen wij dat zoiets ‘tegen de wet’ is. Wij zijn tot deze conclusie gekomen, omdat de beëindiging van het leven in dit soort gevallen nogal snel verloopt. Acties die over een ietwat langere periode uitgesmeerd een einde aan het leven maken, zijn niet bij de wet verboden, ook al leiden ze tot het zelfde resultaat.
Als een arts jou helpt bij je zelfdoding, wordt dat doodslag genoemd. Als tabaksfabrikanten zoiets doen, spreken we over commercie. Als iemand zich met een geweer doodschiet, hebben zijn naaste verwanten geen recht op een uitkering van zijn levensverzekering. Als hij zich dood rookt, krijgen ze deze uitkering wel.

De legaliteit van zelfmoord, zelfdoding – de ‘juistheid’ of de ‘verkeerdheid’ ervan – lijkt veel te maken te hebben met ‘hoe snel’ de daad wordt gepleegd als ook met wie de daad pleegt of helpt plegen. Hoe sneller de dood erop volgt, hoe ‘verkeerder’ de daad lijkt te zijn. Als de dood langzamer erop volgt, lijkt de daad meer ‘oké’ te zijn. Interessant genoeg is dit precies tegenovergesteld aan wat een waarachtig humane samenleving zou besluiten. Volgens iedere redelijke definitie van wat wij ‘humaan’ noemen, is een spoedige dood het beste. Onze samenleving bestraft echter mensen die proberen het humaner te doen en beloont hen die het waanzinnige doen.
Het is waanzin om te denken dat God verlangt dat iemand eindeloos lijdt. Het is waanzin om te denken dat een snel, humaan einde aan iemands lijden ‘verkeerd’ is.

‘Bestraf het humane, beloon de waanzin’. Dit is de lijfspreuk die alleen kan worden omhelsd door een samenleving met een beperkt voorstellingsvermogen. En dus vergiftigen wij onze lichaam door kankerverwekkende stoffen te inhaleren, door voedsel te eten dat is behandeld met schadelijke chemicaliën die ons op lange termijn doden, en door de lucht in te ademen die ons onophoudelijk hebben vervuild.  Maar omdat het langer duurt voordat deze stoffen ons ombrengen, plegen wij ongestraft zelfmoord!

Het leven kan zich niet aan je openbaren, zolang je de dood niet begrijpt. Je moet hem niet alleen begrijpen, je moet ervan houden net zoals je van het leven houdt.
Er is geen ‘hiernamaals’, maar uitsluitend leven!

13.0 Slot

Als je eenmaal uit je lichaam bent vertrokken (d.w.z. nadat je bent ‘overleden’), zal je meteen beseffen dat deze zijnsstaat niet de gevreesde ervaring is waarover je altijd hebt gehoord; het zal zelfs eerder de ervaring van een glorieus wonder blijken. Je zult inzien dat deze staat oneindig verkiesbaar is boven het gebonden zijn aan je huidige fysieke vorm, ongeacht welke banden je meest recente vorm heeft gecreëerd. Onthechting zal dan een eenvoudige zaak blijken.

Aanvaard dat de dood niet bestaat en dat het leven eeuwig doorgaat! Als je dit begrijpt, kun je afstand nemen van alles in het leven, omdat je weet dat je dezelfde banden opnieuw kunt leggen, evenals andere banden die je nooit voor mogelijk zou hebben gehouden. Mocht je mensen missen die nog op aarde in een stoffelijk lichaam verkeren, dan kun je bij hen zijn met de snelheid van je gedachten. Mocht je iemand missen die het lichaam al heeft verlaten, een geliefde die vóór jou is overleden, dan zullen jullie na jou overlijden worden herenigd, wanneer jij daarvoor kiest, op elk gewenst moment.

Zoek dus niet naar de zin van het leven of naar de betekenis van enig specifiek moment, een bepaalde gebeurtenis of omstandigheid. Geeft het zelf een betekenis. Als je in het leven tegenover een ervaring komt te staan, is er een formule, een proces, waarmee ook jij je in de richting van het meesterschap kunt begeven. Doe gewoon de volgende uitspraken:

1. Niets in mijn wereld is reëel
2. Alles heeft de betekenis die ik eraan geef
3. Ik ben die ik zeg te zijn en ik ervaar wat ik zeg dat het is 

13.1 Levensbedreigende situaties

'Het stervensmoment is rust vinden bij jezelf'

Veel mensen, niet allen, hebben grote moeite met lichamelijk pijn. Als iemand tijdens een moment van pijn zou zeggen dat dit een ‘illusie’ is, zouden ze misschien iets anders te zeggen hebben. Inderdaad, want voor velen is pijn – en de mogelijkheid van pijn – veel angstaanjagender dan de dood. Maar ook met deze illusie kan worden afgerekend.

Aldus werkt de illusie van het leven! Als je je bijvoorbeeld voorstelt dat je dringend zuurstof nodig hebt, kun je geconfronteerd worden met directe paniek. Dit zou logisch voortvloeien uit je overtuiging dat je leven op het spel staat. Alleen een ware Meester, of iemand die een bijna-dood-ervaring heeft gehad en duidelijk weet dat de dood niet bestaat, zal onder dergelijke omstandigheden kalm blijven. Anderen zullen moeten oefenen om rustig te blijven. 
De ironie is dat het precies die rust is die vereist wordt. Alleen rust is bevorderlijk voor de gedachten en de daden die een dergelijk vredig resultaat kunnen opwekken.  Duikers weten dit. Daarom leren zij niet in paniek te raken als ze merken dat hun lucht opraakt of als hun zuurstof wordt afgesneden. Ook anderen hebben geleerd paniek te vermijden in wat velen uiterst stressvolle en angstige situaties zouden noemen. De innerlijke rust van de ziel, geest en het lichaam tijdens een dergelijk kritiek moment maar ook tijdens het ‘doodsmoment’ is van essentieel belang voor het uiteindelijke ‘eindresultaat’; het vinden van ‘de ultieme bevrijding’ of de tunnel naar het Licht. Dat kan alleen wanneer de geest volledig tot rust is gekomen.

Als je de illusie van de dood als een illusie ziet, verandert alles. Als je weet dat het geen andere betekenis heeft dan de betekenis die jij eraan geeft, kun je voor jezelf besluiten wat het betekent. Als je begrijpt dat heel het leven een proces van re-creatie is, creëert dat een context waarbinnen je kunt ervaren |Wie-je-werkelijk-bent| in relatie tot de dood.

13.2 Doodgaan; Communicatie met je intuïtie

De ziel vertegenwoordigt onze intuïtie; het innerlijk weten!

Intuïtie is iets aanvoelen of iets weten, dat je logischerwijs niet kunt weten! Vaak noemen we een influistering van onze intuïtie een ‘ingeving’ of een ‘voorgevoel’; een vorm van direct zeker-weten! Dit in tegenstelling tot het buikgevoel; het buikgevoel is een reflectie van een emotie, een innerlijke belevenis van een bepaalde gebeurtenis. Het buikgevoel wordt vaak verward met intuïtie!

Als een influistering van onze intuïtie ons iets wil vertellen, dan voelen we het allemaal op een verschillende manier en op een andere plek in ons lichaam. Hoe je intuïtie zich manifesteert hangt af van je ‘gerichtheid’; welk zintuig het meest is ontwikkeld.
De fysiologische reacties bewegen zich langs kanalen, die bij jou het sterkst doorkomen en die in de loop van je leven het meest zijn ontwikkeld. Sommige mensen krijgen kippenvel, anderen voelen het in hun onderbuik, een enkeling ziet een beeld voor zijn of haar geestesoog. Maar de meeste mensen ervaren het als een plotselinge gedachte die in hen opkomt; een innerlijk weten om iets te doen of te laten. Maar vergeet één ding niet, namelijk dat deze  informatie – het signaal - altijd van één en dezelfde plek komt; ons hogere Zelf, ons innerlijke Zelf, onze ziel die rechtstreeks verbonden is met de Hogere Sferen; met God.

De ziel communiceert met de geest via het gevoel. Het gevoel en de zuivere emotie is de taal van de ziel. We zeggen wel dat de ziel spreekt tot jou via het hart en dat het hart de verbinding tussen de ziel en de geest is. 

13.3 Doodgaan = Het moment om naar ‘binnen-in’ te gaan!

Hoe vertrouwen?

Er is één waarheid van belang voor de vereniging met God, namelijk God is te vinden in onszelf! Natuurlijk kunnen God overal vinden, want God is vertegenwoordigd in alles! Zelf in het kleinst mogelijke atomaire deeltje dat wij kennen, maar ook in de planten, bomen, dieren en bloemen…………zeker  in ieder levend schepsel. Maar binnenin onszelf hebben we de grootste zekerheid Hem te vinden. Dan zullen we innerlijke rust vinden tijdens het ‘stervensmoment’ – het moment van overgaan naar een hogere Dimensie, hogere Sferen - en in harmonie kunnen sterven.

Euthanasie, zelfdoding, zelfmoord is volgens mijn persoonlijke mening ‘verantwoord’ wanneer jij het gevoel vóór of tijdens het stervensmoment hebt, dat je intensief contact hebt met je innerlijke zelf, je hogere zelf, je intuïtie, je ziel! Dan weet je dat hét moment daar is.

Hans Zevenboom